Met een glimlach op mijn gezicht en kriebels in mijn buik denk ik terug aan hoe wij samen konden lachen. Hoe alles altijd fluisterend moest, hoe we op ons tenen liepen. Stiekem tegelijk naar de wc, zodat we even konden zoenen. Of elkaar 'per ongeluk' ontmoeten op feestje waar we beide eigenlijk niet hoorde te zijn. Die nachten dat we zenuwachtig luisterde of er niet iemand in de buurt was om ons te betrappen en hoe jij seconden later schaterlachte als ik je naïef vertelde hoe de wereld in elkaar zat. Maar altijd lieve kusjes en een gevoel wat niet te beschrijven valt.

Het lijkt zo lang geleden dat wij bijna zorgeloos van elkaar konden genieten. Laten we het niemand vertellen, en laten we doen wat eigenlijk niet hoort. Laten we doen wat we deden, alsjeblieft?