Eeeeeeeeeennnnn, weg ben je. Hop met haar d'r vandoor en het is beter om mij niet te zien want 'het zou niet echt eerlijk zijn tegen over haar gezien wat er allemaal tussen mij en jou gebeurd is, snappie?'

Ja. Tuurlijk snap ik dat maar ik vind het wel stom.

Daar stond ze dan. Nog geen jaar geleden was ze vertrokken van huis om dat te vinden waar ze haar hele leven al naar opzoek was. Parijs was de plek waar ze kennis zou mogen maken met de liefde. Althans, het leek haar de perfecte stad om zoiets te ontdekken. Ze had wel gehoord dat liefde tijd nodig had, dat het vaak niet zomaar op je pad kwam en dat als je het eenmaal gevonden had, het best moeilijk was het te koesteren. Maar zeventien jaar zonder is lang dus ze had besloten het zelf te gaan vinden, ze ging niet wachten tot het op haar pad kwam en als ze het te pakken zou krijgen zou ze het niet meer laten gaan, dat was het plan. Om de liefde de tijd te geven aan haar gewend te raken had ze besloten een jaar te gaan.

Een jaar is lang als je nog maar zeventien jaren leeft. Zeker wanneer je een jaar van je korte leven wijd aan het zoeken van iets onvindbaars. Althans, dat was haar conclusie. Ontkennen kan ze het niet; er was muziek, er was wijn, kaarslicht, magische avonden op de Eiffeltoren en er waren jongens, mannen, er was seks. Alles wat de stad haar had beloofd. Toch kwam ze onvoldaan terug; zonder dat waar ze naar opzoek was geweest.

Gek was wel dat ze tijdens haar reis en haar verblijf in de stad die mensen graag 'de stad van de liefde' willen noemen een heleboel lotgenoten tegen was gekomen. Ironisch gezien waren dit niet alleen huilerige vrouwen maar ook mannen. Sommige zo hopeloos op zoek naar liefde dat ze niet wilde stoppen met het naaien van duizenden vrouwen tot ze die ene hadden gevonden waarmee ze hun hele leven wilde delen. Helaas, geen van de mannen die Thera ontmoette in Parijs had zijn zoektocht al kunnen beëindigen, geen van hen had de liefde van die ene vrouw gevonden. Het koste Thera een jaar om erachter te komen dat de liefde niet bestaat, hoe graag we dat ook willen. En dat iedereen die dat wel wilt geloven naïef is en waarschijnlijk al miljoenen bedpartners verder, fucking themselves into the imagination of love.

Kus op je lippen. Kus in je hals. Kus op je schouder. Kus op je borst. Kus op je buik. Kus in je zij. Kus onder je navel.. Gister was goed, fijn, vertrouwd. Verkeerd, dom en ondoordacht. Maar ik kan je slecht weerstaan, ook al zou ik dat wel moeten.

Succes vandaag, trouwens.

Hunny, you have got to make up your mind.

Want ik ga dus echt niet weer van cold naar hot om dan vervolgens weer lekker eenzaam in de ijzige kou te staan. Dus, besluit wat je wilt en wat je van mij verwacht dan kunnen we verder. Maar niet steeds terugkomen op wat je me verteld.

"Je kunt niet zeggen wat je zei, en dan ineens 'dat zei ik niet'"

Ik hoop dat je gelukkig word, ik hoop dat jij je niet vergist.

Lief, liefje.. Ik snap niet waarom jou dit gebeurd en ik snap niet waarom ik zo graag wil dat het goed komt tussen ons. Je hebt jezelf nog steeds niet bewezen, en hoewel ik in eerste instantie ook niet dacht dat het nodig was begin ik nu steeds maar te twijfelen aan jou. Aan mij. Ons.

Je kan zeggen wat je wilt maar als er iemand goed is in het sturen van mixed signals ben jij het wel. A zeggen, B doen. Je verklaarde mij meerdere keren voor gek. Ben blij dat je er nu zelf ook achter bent dat er echt wel meer achter die vriendschap zit dan jij oorspronkelijk beweerde. En dat jij iets stoms hebt gedaan en vervolgens bijna vader was van een kind dat je dan gemaakt had met een meisje dat haar chihauha overal mee naar toe neemt is heftig, maar je eigen schuld. Ze heeft het zelf al opgelost en je word geen vader.

Je mag best ruimte hoor, als je dat wilt. Prima maar waarom laat je het dan niet ff weten ipv die ondoordachte acties die mij vervolgens weer onzeker maken. Maar trouwens, zeg nou eerlijk, is het niet gewoon een soort van 'goodbye' als ik je nu die ruimte geef? Ik gun het je, maar het betekend wel het einde van dat wat wij hadden kunnen worden.

Waarom wil je eigenlijk ruimte!? Je verteld me seconden geleden nog dat je met mij de laatste tijd zoveel besproken hebt?

Lieverd, hier heb ik niet om gevraagt. Ik wilde een beetje gezelligheid en lekker met je lachen. Geen eindeloze argumenten over niets, geen relatie, geen drama, geen gezeik. Gewoon jij en ik, samen, stiekem, spannend, lief.. Wat is daarmee gebeurd? Nou?

Dat je niet tegen me zegt dat je me leuk vind, betekend niet dat het niet waar is. En dat je me niet verteld dat je graag bij me bent, betekend niet dat het niet zo is. Maar lief, waarom dan nu al die vragen zonder antwoord? Ik wil ze van je lippen kussen maar je geeft me niet eens de kans ons te bewijzen. We kunnen het prima samen, dat is toch tot zover prima en goed gegaan?

Auw. Echt, jezus.

Wist niet dat het zo'n pijn zou doen. Wist niet dat jij dat nog zou kunnen. Weetjewat? Veel plezier in waar je ook gaat en ik hoop dat je eens flink hard genaaid word door een ander. Dat je inziet dat het echt geen kwaad kan om een beetje tijd te investeren in mensen die echt om je geven. Snap nu wel dat je jezelf inderdaad altijd op eerste plaats zet. Jammer dat je daarbij dan ook direct de hele wereld om je heen vergeet. Je bent écht een klootzak. En dan kan je verstoppen achter duizenden excuses, en zeggen dat je het zwaar hebt en niet slaapt en met niemand ooit kan praten. Ik heb er alles aan gedaan er voor je te zijn, je ruimte te geven als dat nodig was en een arm om je heen te slaan als je weer eens moest janken. Had niet gedacht dat je me na alles wat ik jou heb verteld, alles wat jij mij hebt verteld, alsnog zo hard zou naaien. Dat je zonder problemen gewoon boos op mij DURFT te worden als ik je vertel een beetje huiverig te zijn voor teleurstelling. Sorry schat, dat is toch echt je eigen schuld. Had je me maar niet honderden keren moeten laten zitten. Ik heb je duizend kansen gegeven terwijl iedereen me zei het niet te doen maar nu is het echt over. Dat je het lef hebt me zoveel pijn te doen. Ik heb me gegeven aan je. Op elke manier die maar kan. Iets wat ik dus never nooit deed en nu ook never nooit meer zal doen. Klootzak.

En toen was het over?

Kom met me praten, lafaard.