Ik hoop dat je gelukkig word, ik hoop dat jij je niet vergist.

Lief, liefje.. Ik snap niet waarom jou dit gebeurd en ik snap niet waarom ik zo graag wil dat het goed komt tussen ons. Je hebt jezelf nog steeds niet bewezen, en hoewel ik in eerste instantie ook niet dacht dat het nodig was begin ik nu steeds maar te twijfelen aan jou. Aan mij. Ons.

Je kan zeggen wat je wilt maar als er iemand goed is in het sturen van mixed signals ben jij het wel. A zeggen, B doen. Je verklaarde mij meerdere keren voor gek. Ben blij dat je er nu zelf ook achter bent dat er echt wel meer achter die vriendschap zit dan jij oorspronkelijk beweerde. En dat jij iets stoms hebt gedaan en vervolgens bijna vader was van een kind dat je dan gemaakt had met een meisje dat haar chihauha overal mee naar toe neemt is heftig, maar je eigen schuld. Ze heeft het zelf al opgelost en je word geen vader.

Je mag best ruimte hoor, als je dat wilt. Prima maar waarom laat je het dan niet ff weten ipv die ondoordachte acties die mij vervolgens weer onzeker maken. Maar trouwens, zeg nou eerlijk, is het niet gewoon een soort van 'goodbye' als ik je nu die ruimte geef? Ik gun het je, maar het betekend wel het einde van dat wat wij hadden kunnen worden.

Waarom wil je eigenlijk ruimte!? Je verteld me seconden geleden nog dat je met mij de laatste tijd zoveel besproken hebt?

Lieverd, hier heb ik niet om gevraagt. Ik wilde een beetje gezelligheid en lekker met je lachen. Geen eindeloze argumenten over niets, geen relatie, geen drama, geen gezeik. Gewoon jij en ik, samen, stiekem, spannend, lief.. Wat is daarmee gebeurd? Nou?