Heb je het boek 'Joe Speedboot' wel eens gelezen? Het gaat over desillusies. Over hoe de gehandicapte Fransje Hermans dacht dat Joe Speedboot hem verlossen zou. Verlossen van het oersaaie Lomark. In Fransje zijn ogen was Joe zijn redder, alles zou anders worden nu hij eindelijk was aangekomen.

Zo zijn jij en ik. Ik dacht dat jij mijn verlosser was. Dat zodra alle ellende voor jou voorbij zou zijn, al die nare dingen waar ik je de afgelopen twee jaar doorheen heb willen helpen achter de rug waren, dat er dan tijd voor mij was. Ik droomde van hoe we uren lang konden praten over hoe vet volgend jaar voor me zou worden en in gedachten hielp je me door alle moeilijke momenten hier thuis heen. Ik dacht dat jij dat persoon voor mij zou zijn met wie ik alles zou delen. Dat jij de eerste zou zijn die ik zou bellen op die euforische momenten die nog komen zouden, om het met je te delen, en de eerste die het zou weten als het even niet zo lekker met me ging. En dan zou jij precies weten wat te zeggen. De juiste vragen stellen en me op het goede moment geruststellen.

Ik verzon duizenden excuses voor al die momenten dat jij me liet zitten, want ik wilde zo graag dat het niet jouw schuld was.

Onderhand zie ik in dat jij net als Joe voor Fransje, mijn verlosser niet zult zijn. Niet eens omdat je het niet wilt, maar omdat je het niet kan. Want veel verder dan 'oh vervelend meisje, maar het komt wel goed' kom je niet als ik je vertel dat ik het echt niet meer trek en op die momenten dat ik enthousiast vertel wat voor een vette ervaring ik gehad heb, blijft jouw reactie koeltjes 'chill'.

Eerlijk waar, ik snap dat niet. Want als ik jouw beste vriendin ben, zoals je zelf betaamd, hoe kan je dan zo weinig interesse tonen in dat wat er in mij omgaat. Waarom wil je niet meer weten? Ik wil van jou altijd meer weten.. Maar jij lijkt het niet te willen delen.

Lieverd, ik weet niet hoe het verder moet met ons. Want ook die vriendschap zit er niet echt in denk ik.. Ik heb je verteld dat ik voor mezelf kies, en dat ik dus niets kan met vriendschappen die één kant op werken. Ik wil geen energie meer steken in mensen die nooit energie in mijn zullen steken, ook al beweren ze dat wel te willen.

Misschien is het tijd om elkaar gedag te zeggen.

Jouw zwijgen zegt mij veel te veel.

Ik ging een beetje kapot van binnen net, toen je zei dat je me niet meer wilde zien. Of wel WILDE zien, maar het niet meer ging DOEN. Sowieso niet. Ook niet als zij er niet achter zou komen.

Ik snap het wel. Ik snap het heel goed en ik vind het ook echt goed van je, dat je voor haar kiest. Opzich. Want ik vind het wel heel erg moeilijk. Het voelt een beetje alsof je haar boven mij verkiest, wat niet gek is, want.. dat is natuurlijk ook wat je deed toen je besloot met haar wel een relatie aan te gaan. Het is vooral moeilijk omdat je in een vroeger stadium van jullie relatie nog gezegd hebt: 'sometimes I think it should've been you..'

Ben daar in blijven hangen, denk ik. Ook al wist ik dat jullie allang kilometers verder waren. Ik wilde daar graag blijven hangen denk ik, die plek was fijner dan waar ik nu ben.

Feit is gewoon dat jij er wel voor me was als ik eenzaam was, dat jij luisterde naar wat ik te zeggen had, wat ik voelde en dat jij altijd met serieuze reacties kwam. Andersom, ik luisterde naar jou als het niet lekker ging, als je in de war was, niet kon slapen, niet wist wat te doen. Jij ging dieper in, dieper dan andere konden gaan.

En ookal blijven we elkaar gewoon spreken zoals altijd, ik vind het gewoon moeilijk te accepteren dat het zo definitief is dat we elkaar voorlopig niet meer gaan zien. Ik bedoel, jij bent op de leeftijd aangekomen dat je misschien wel voor altijd bij haar blijft, wat betekend dat ik jou nooit meer kan zien. Ik moet daar serieus een beetje van huilen lieverd..