Ik ging een beetje kapot van binnen net, toen je zei dat je me niet meer wilde zien. Of wel WILDE zien, maar het niet meer ging DOEN. Sowieso niet. Ook niet als zij er niet achter zou komen.

Ik snap het wel. Ik snap het heel goed en ik vind het ook echt goed van je, dat je voor haar kiest. Opzich. Want ik vind het wel heel erg moeilijk. Het voelt een beetje alsof je haar boven mij verkiest, wat niet gek is, want.. dat is natuurlijk ook wat je deed toen je besloot met haar wel een relatie aan te gaan. Het is vooral moeilijk omdat je in een vroeger stadium van jullie relatie nog gezegd hebt: 'sometimes I think it should've been you..'

Ben daar in blijven hangen, denk ik. Ook al wist ik dat jullie allang kilometers verder waren. Ik wilde daar graag blijven hangen denk ik, die plek was fijner dan waar ik nu ben.

Feit is gewoon dat jij er wel voor me was als ik eenzaam was, dat jij luisterde naar wat ik te zeggen had, wat ik voelde en dat jij altijd met serieuze reacties kwam. Andersom, ik luisterde naar jou als het niet lekker ging, als je in de war was, niet kon slapen, niet wist wat te doen. Jij ging dieper in, dieper dan andere konden gaan.

En ookal blijven we elkaar gewoon spreken zoals altijd, ik vind het gewoon moeilijk te accepteren dat het zo definitief is dat we elkaar voorlopig niet meer gaan zien. Ik bedoel, jij bent op de leeftijd aangekomen dat je misschien wel voor altijd bij haar blijft, wat betekend dat ik jou nooit meer kan zien. Ik moet daar serieus een beetje van huilen lieverd..