De alcohol was Thera iets te veel geworden en daarom had ze zichzelf afgezonderd van het feestje. Een beetje verdwaald streek ze neer in het nog warme zand om zich vervolgens achterover te laten vallen. Even sloot ze haar ogen maar het beviel haar niet en toen ze ze weer opende raakte ze verbijsterd door de prachtige sterrenhemel. De miljoenen lichtjes die deze nacht extra fel leken te schijnen fascineerde haar en voor enkele seconden, die overigens uren leken te duren, vergat ze het feestje waar ze was en alles wat er het afgelopen schooljaar gebeurd was. De oneindige sterrenhemel deden haar al haar zorgen vergeten. Ze besefte zich plots hoe weinig zij eigenlijk voorstelde in vergelijking met het universum. Het maakte niets uit wat zij zou doen, niemand zou het merken als ze gewoon verdween. En hoewel deze gedachte veel mensen zou beangstigen voelde Thera zich vrijer dan ooit; er zouden geen grenzen meer zijn. Want wanneer je weet dat je zo weinig voorstelt kun je risico's nemen en mocht je het dan verprutsen maakt dat niets uit voor het groter geheel.
Met de wereld aan haar gympies hielp Thera zichzelf overeind om tot de verhelderende conclusie te komen dat ze vrij was, maar daarmee niet sterker dan de vele glazen wodka-lime die ze eerder die avond gedronken had. Een misselijk gevoel bekroop haar en vlug bond ze haar haren vast met een elastiekje om daarna klassiek over haar nek te gaan.
Niet veel later mengde ze zich weer bij het feest en spoelde ze haar mond met de zojuist afgezworen wodka. De gedachten die ze eerder gehad had hadden haar een euforisch gevoel gegeven en misschien kwam het ook een beetje door de overmaat aan drank, maar ze had het gevoel gekregen dat ze iedereen openlijk lief moest hebben. Daarom besloot ze opnieuw neer te strijken in het zand; dit keer naast een goede vriend van haar. Omdat ze niet goed wist wat te zeggen lachte ze lief en plakte daarna haar lippen een aantal seconden op zijn wang. Hij begreep precies wat ze bedoelde en sloeg zijn arm om haar heen. Met haar hoofd op zijn schouder genoot ze van het aanzicht. Het kampvuur warmde haar blote benen en overal om haar heen waren mensen die ze lief had. Sommige meer dan andere, maar met allemaal deelde ze een groot deel van haar leven en daar was ze hen dankbaar voor.
De afgelopen jaren op de middelbare school en de mensen die haar daar omringd hadden, hadden haar gevormd tot het persoon dat ze nu is. Maar de zomer was gekomen en het was tijd voor iedereen aanwezig om verder te trekken. Want hoewel sommigen er voor kozen in het dorp te blijven, vertrokken de meeste naar elders in het land. Het overgrote deel besefte zich dat dit het moment was om erop uit te trekken en te ontsnappen aan het gevaar te sterven in de plaats waar zij geboren waren.
'Je bent zo mooi, Thera.'
Het was iets wat ze wel vaker hoorde. Haar ouders bijvoorbeeld, zij zeiden dit regelmatig en ook diverse mannen hadden zich uitgelaten over haar schoonheid. Toch veraste die vijf woorden haar dit keer meer dan anders. Dit keer was het niet zomaar iemand die een compliment maakte, het was Dante. Hij liet zijn vingers al minuten lang door haar haren gaan en Thera had dit inderdaad opgevat als een teken van affectie. Maar omdat Thera geen zin had gehad om te praten had ze er zwijgend van genoten. Ze wist dat hij een antwoord verwachtte want dergelijke dingen zeg je niet zomaar. Toch had ze nog steeds geen zin om zich met woorden te uiten dus ze besloot ze haar lichaam te draaien en haar lippen op de zijne te drukken.
Hoewel het minutenlang prima ging, zoals ze zijn woorden beantwoordde, kwam er een moment dat Dante zijn lippen losrukte van hun kus en besloot dat het leuk geweest was zo. Thera begreep niet wat ze fout gedaan had en keek hem verward aan. 'Je bent zo bijzonder,' vertelde Dante, 'ik raak telkens opnieuw gefascineerd door jouw enthousiasme. Hoe je kunt leven op niets anders dan liefde en lucht.' Nog steeds zweeg Thera. Dit keer niet omdat ze niet praten wilde, maar omdat ze niet wist wat te zeggen. 'Jouw zoenen zijn dodelijk, Thera. Jij breekt harten. En ik weet dat jij geen harten breken wilt, maar je doet het wel.' Dit keer wachtte hij niet op antwoord. In plaats daarvan stond hij op en liet hij het meisje verslagen achter.
Thera wist zich niet echt een houding te geven. Om haar heen was de vreugde nog steeds overduidelijk aanwezig, maar zijzelf wist niet zeker of ze zojuist een groot compliment gekregen had of was uitgemaakt voor monster. Ze wilde inderdaad geen harten breken. Voor zover zij wist hield ze van mensen en hielden mensen van haar, althans, ze toonde vaak genegenheid en tot nu toe had ze dat altijd als positief ervaren. Houden van zijn grote woorden die ze niet graag gebruikte, dus genegenheid past beter. Toch was nooit eerder in haar opgekomen dat die genegenheid ook tot veel verdriet kan leiden.
Hoewel ze er niet zeker van was of het de wodka, de sterrenhemel of de woorden van Dante geweest waren, was het haar opeens glashelder dat ze inderdaad vele harten gebroken had. Per ongeluk. Thera hechtte zich niet graag aan mensen en had daarmee de gewoonte opgebouwd veel met iemand op te trekken, de mooiste momenten te delen om zich dan weer af te sluiten van alles wat er samen opgebouwd was. Voor haar was dit niet meer dan normaal en alles behalve pijnlijk. Ze raakte gewoon redelijk snel verveeld en was doodsbang avonturen mis te lopen als ze te lang bij iemand zou blijven hangen. Maar ze begreep opeens wel dat andere dit wellicht als kwetsend zouden ervaren.
In gedachten weggezonken probeerde ze iets te verzinnen wat haar daden goed zou maken. Want ze wilde geen slecht mens zijn en andere pijn doen lag niet in haar aard; dat was tenminste wat ze altijd dacht. Terwijl Thera tientallen minuten geleden zich gelukkiger gevoeld had dan ooit, was ze nu droevig gestemd. Dante had haar laten realiseren dat ze minder geweldig is dan ze streefde te zijn, hoewel hij het misschien helemaal niet zo bedoeld had. Nu ze er zo over nadacht wilde Dante hoogst waarschijnlijk gewoon een heel mooi compliment maken en haar tegelijkertijd een beetje waarschuwen. Maar ze kon het niet helpen zich vreselijk te voelen over de verwoesting die zij de afgelopen jaren schijnbaar had aangebracht.
Veel tijd om er langer over na te denken had ze niet. Thera keek naar rechts en begroette het meisje dat naast haar was komen zitten. 'Dit was het dan,' zei het meisje. 'Proost.' Tegelijkertijd namen ze een slok van de wodka en op hun gezicht verscheen een melancholische glimlach. Beide hadden ze niet kunnen wachten tot ze eindelijk verlost waren van de eeuwig durende sleur, maar nu het dan eindelijk zover gekomen was wisten ze dat ze het verschrikkelijk zouden gaan missen. 'Duurde de zomer maar voor eeuwig,' fluisterde Thera. Haar vriendin knikte instemmend en het moment dat ze samen deelde was er eentje die Thera nooit vergeten zal.
