Ik heb mezelf beloofd niet meer voor andere te leven. Mezelf, -en mijn psycholoog- belooft dat ik de mensen waar ik niets aan heb uit mijn leven ga verwijderen. Ik vind dat echt enorm moeilijk, maar écht moeilijk. Want het gaat zo tegen mijn eigen principes in. Toch voel ik me er beter door, gelukkiger.

Ik vertelde je dit, ik vertelde je dat ik jou wel vertrouwde en wilde koesteren, je bij me wilde houden. Dat ik dacht dat ik jou misschien maar eens wat meer over mij moest gaan vertellen, na 1,5 jaar, over wie ik ben en waarom ik ben geworden als nu. Dus dat deed ik. Omdat ik dacht dat jij er voor mij wilde zijn, nadat ik er 1,5 jaar voor jou was omdat jij het toen moeilijk had. Maar nu zie ik in dat jij er misschien wel helemaal niet voor mij wilt zijn, eigenlijk.

Je noemt mij je 'beste vriendin', waarmee je ook seks hebt dan. Vrienden zijn werkt toch twee kanten op? Zeker als je ook seks hebt. Dat dacht ik althans altijd.

Jij hebt een heel mooie plekje in mijn hart gekregen lieverd. Midden in mijn hart, heel mooi. Maar ik ben bang dat er geen plek meer voor je is, je neemt teveel plaats in. Teveel plaatst zodat er niets meer voor mezelf overblijft. Ik ga je wel missen hoor, echt waar. Maar ik moet meer aan mezelf denken en jij misschien wat minder. Misschien dat je er dan weer bij past, ooit, een keer.